Linette
Grow, because you live
Heerlijk om met vriendinnen te wandelen. Laatst hebben we een mooi #klompenpad gelopen. Je ziet de prachtige natuur, ontmoet elkaar in verhalen en het is nog #gezond ook.
‘Nederland is een land van wandelaars. Volgens de Koninklijke Wandel Bond Nederland zijn er 10,5 miljoen Nederlanders die minstens een keer per week wel eens #wandelen voor hun plezier. Ongemerkt is wandelen volkssport nummer een geworden. Er is geen #competitie, er zijn geen prijzen. #StudioSport besteed er geen aandacht aan, maar toch zit wandelen in ons #DNA en trekken we er massaal op uit.’ (Naar #wandellust van @TwanHuys)
Zeker nu in de huidige situatie, waar alles op slot zit en wij als mensen ook, geeft die frisse neus en de ruimte een weldaad en gevoel van vrijheid wat we broodnodig hebben.
Ergens tussen de tien en achttien maanden leren we rechtop staan en wandelen we voor het eerst zelfstandig de wereld in.
De eerste stap van je #kind wil je als #ouders ook niet missen en is een magisch moment.
In ons leven zetten we vele eerste stappen in figuurlijke zin. Daarbij is een beetje houvast heel fijn om door de deur van het onbekende te gaan. Maar uiteindelijk moet je soms ook het vertrouwde los laten. Loslaten en een eerste stap zetten om te #groeien.
Groeien in wat je doet.
Groei in wie je bent.
#thesebootsaremadeforwalking #grow #deepen #blueshoes
Het schilderij ‘Bijna Licht’
100 x 150
Prijs op aanvraag
Wait, because you live
Soms heb ik tijden ideeën op de plank liggen.
Deze ideeën komen in de tijd dan even niet goed uit omdat ze eigenlijk meer aandacht vragen en ik dan juist met een opdracht of een ander proces bezig ben. Ook is er een hoop financiële ruimte nodig om een groot project aan te gaan. Maar vooral verdiend een goed idee mijn volledige tijd en aandacht.
Zo heb ik een keer een gaaf projectplan uitgewerkt. Oh wat zou ik dat graag nog eens oppakken. Hierin werk ik met schilderkunst en beeldhouwkunst samen. Eigenlijk versterken ze elkaar en het verhaal wat ik daarmee wil vertellen.
Ook wil ik samenwerken met andere kunstdisciplines. Uiteraard dans vanwege mijn eigen dansachtergrond en omdat de mens altijd mijn uitgangspunt is en daarnaast film.
Dit is een groot en veelomvattend plan.
Voor het onderzoek zou ik willen samenwerken met een filmmaker en dansgezelschap.
Het liefst met Isabelle Bernaerts als choreograaf omdat ik ervan overtuigd ben dat zij de diepere emotie begrijpt van het verhaal dat ik wil vertellen en dit op artistiek level zou kunnen uitwerken.
Conny Jansen zou ook fantastisch zijn. Zij vertelt prachtige verhalen en haar werk Home heb ik eerder al als inspiratiebron gebruikt voor Verlangen Vieren.
In mijn gedachten heb ik de expositie ingericht.
Het moet een serie van 3 grote beelden en 3 ruimte vullende doeken worden. Samen zijn het 5 voorstellingen die je zelf kunt aanvullen in gedachten.
De ruimte is diffuus door het gefilmde beeld van de dansers welke je niet alleen op de wanden maar ook boven je en onder je ziet.
En in die ruimte….
Soms moet iets wachten, omdat het het wachten waard is.
Alleen timing is tijd
Tijd is niets.
Tijd is niets in zichzelf.
Tijd is alles mits goed getimed.
Niet enkel wat we zeggen of wat doen is van belang, maar juist ook de timing.
Felicia Sonmez werd online met de dood bedreigd en kreeg een schorsing als journalist bij de Washington Post, nadat ze de schaduwzijde belichtte van Kobe Bryant.
Niet door wat ze schreef, waarschijnlijk was het waar en wellicht ook terecht wat ze meldde, maar vlak na de dood van de basketballer was het niet het moment, niet de tijd, niet het uur.
Timing is cruciaal.
Hoeveel tijd ons is gegeven weet niemand. En sommigen beseffen het belang daarvan pas als het te laat is. Misschien ben ik morgen wel dood?
Mijn moeder werd tenslotte ook niet oud. Comme ci comme ça.
De Amerikaanse schrijver William Faulkner was in zijn tijd een voorbeeld voor andere schrijvers. Toch leed hij onder de afgunst en minachting van anderen. Dat hij goed was, maakte hem dus niet geliefd. Hij werd namelijk gezien als de rivaal op stilistisch vlak van Hemmingway. Waar Hemmingway korte zinnen gebruikte, schreef hij lange zinnen met een psychologische dramatische en emotionele diepte.
Faulkner zei „ De ware tijd komt pas tot leven wanneer de klokken zwijgen.”
Er wordt gezegd dat de dood een belangrijk onderwerp is bij kunstenaars. Ik ben van mening dat het veeleer de tijd is die kunstenaars bezig houdt. Mij zeker.
Kunst is een handvat. Ons besef van tijd heeft alles te maken met een poging om vat te krijgen op het gevoel van verstrijken van tijd. Oftewel tijd geeft aan dat alles tijdelijk is en dus ook voorbij gaat. Des te belangrijker wat we met die tijdelijkheid en het moment doen.
Er is een tijd, een moment, een uur dat iets niet gepast is. Evenzo is er een tijd, een moment, een uur waarin wat we wel zeggen, doen of geven essentieel is. Omdat die tijd niet weer terug komt!
Doordat er geen schorsing als zodanig bestaat voor de dingen die we nalaten, komen we er op het moment vaak mee weg. Maar weegt dat niet des te zwaarder?
‚ Waarom wachten met iets moois zeggen als het ook vandaag kan.’ Dela heeft daar een ‚spot-on’ reclame van gemaakt. Alleen timing is tijd.
Mijn kunst gaat over de momenten in de tijd. Die momenten die we ons willen herinneren, of zouden moeten en willen herinneren. Een mens vergeet nogal snel. Kunst maakt ons bewust wat voor ons belangrijk is en kan het daarmee in een kader stoppen welke laat zien wat in ons vluchtige leven belangrijk is. Of misschien nog beter: wie!
– 12 oktober 2019 – een moment in de tijd waarin voor mij van alles samen kwam. [Daar later misschien meer over.] De onthulling van twee kunstwerken in het centrum, het centrum van cultuur, in het dorp waar ik als kunstenaar getogen ben en mijn kinderen ook geboren.
Daar waar ik een stukje van de puzzel mag zijn en heb willen laten zien dat we elkaar nodig hebben om het leven te kunnen vieren. Dat we ons hopelijk herinneren dat het onze diepste kracht kost en onze kwetsbaarste kant om werkelijk te delen, dat we de waarde daarvan erkennen en als de ander daarin deelt alles samenkomt wat het leven de moeite waard maakt.
‚ Verlangen vieren’ Ze staan daar nu als een herinnering, een moment in de tijd.
„ Er is een tijd voor alles, alles heeft zijn eigen moment, eigen uur.” Prediker
Alleen timing is tijd.
Wie oren heeft die hore.
Wie een hart heeft die verbindt.
Linette
“Meisje in Beeld”: Wat kost het?
Visueel ingesteld als ik ben, ondertekende ik mijn werk met een paraaf toen ik net begon. Dat zag er mooi uit. Maar ik kwam er snel achter dat mensen je graag willen googelen en dat het handig is om met een woord te ondertekenen. Je hebt een naam nodig om vindbaar te zijn.
Vervolgens heb ik de naam Linette als merknaam laten registreren. Domeinnaam linette.nl gekocht van een andere gebruiker. En ik moest daar toen behoorlijk voor in de buidel tasten. Ik geloof wel dat ik dat inmiddels heb terugverdiend met de site en naamsbekendheid.
Dat er aan je naamsbekendheid een prijkaartje hangt, wisten ook vroegere kunstenaars al. Dus op welke naam je inzet qua pr en waarmee je signeert is belangrijk. Ongebruikelijk ook om met je voornaam te signeren, maar ook daarin ben ik niet de eerste. Vincent was ervan overtuigd dat hij via die naam bekend zou worden, hoewel dat later anders bleek: “Van Gogh is zoo’n onmogelijke naam om uit te spreken voor vele vreemdelingen, als mijn stukken later in Frankrijk of Engeland of waar ook te recht komen, dan wordt die naam zeker toch maar geradbraakt, terwijl heel de wereld de naam Vincent goed kan uitspreken.” Hij deed daarmee Rembrandt na, die weer bekende Italianen nadeed uit oudere tijden als Rafaël en Michelangelo.
Je naam is je prijskaartje.
Werken van deze meesters zijn niet meer te betalen. Een naam in de kunst, is voor de kunstenaar waardevol, hoewel de meesten dit pas na hun dood echt kregen.
Ik ben benieuwd wat ‘Linette’ nog gaat doen.
Deze weken draait het om de namen. Je suis….wel of niet Charlie?
Ik heet en ik ben.
Het lijkt wel ‘Ik heet, dus ik ben’!
Hoewel in het Frans dat hetzelfde is.
Ook zijn er die geen naam hebben. Een meisje van 10 die ingezet wordt als bom met de naam…
Ik weet het niet! Jij?
Geen naam.
Geen prijskaartje.
Gratis te ontploffen.
En niemand weet hoe zij heet!
Mijn boek “Vrouw in Beeld” heb ik opgedragen aan mijn dochter die 10 is.
Een ander meisje van dezelfde leeftijd als het meisje in Nigeria.
Mijn hart breekt en ik huil als ik aan het meisje zonder naam denk.
Ook het meisje in Nigeria wil ik in beeld brengen, om haar zo een naam te geven en daarmee hopelijk waarde. “Meisje in Beeld”
Ik heb een geheim verlangen…. Ssssssst!
Inspiratie kun je van alles krijgen.
Want waar haal je al je ideeën vandaan. Ik heb altijd eerder zoiets van, kan het niet ietsje minder. Zelfs ‘de wereld draait door’ geeft voldoende stof om mee verder te gaan. De overkill aan informatie maakt de drukte in mijn kop en lijf niet minder en de drang om te uiten des te meer.
Jan Joost Zwagerman vertelde over Lucebert en zijn nooit geziene zee. Wat een luxe!
Wonen aan de waterkant en er nooit langs lopen.
Nee geen armoe, maar luxe!
Lucebert woonde in Bergen, Bergen aan de zee, en heeft nooit de zee van dichtbij gezien. Van ’s ochtends negen tot ‘s middags half zes opgesloten in atelier, met sigaretje, boeken, kwasten en verf. Als een kluizenaar opgesloten bezig in zijn eigen gecreëerde hol.
Ik zou daar zo een voorstelling van kunnen maken. Stilte, misschien soms muziek. Bezig met gedachten en uitvoering. Dingen zien ontstaan onder je eigen handen. En het ene werk brengt het andere voort. Zo gaat dat nou eenmaal.
Introspectie en stilte. Zijn en bewegen. Meer niet.
De vraag die hier uit voortkomt is of een kunstenaar altijd en alleen maatschappelijk relevant kan zijn, als hij of zij zichzelf ook constant met die maatschappij en omgeving verbind. Verbind op zo’n manier, dat de kunstenaar er ook deel van is. Of is dat helemaal niet nodig?
Ik kan daar niet direct een antwoord op geven.
Ik ben gek op de zee. Ik zou daar vast wel hebben gelopen, denk ik, als ik daar woonde en werkte.
Maar ook is mijn leven niet voorzien van zulke luxe. De luxe om alleen maar in mijn eigen atelier bezig te zijn. Niet bezig met anderen en hun behoeften. Ook niet met de zorg of mijn kunst überhaupt bestaansrecht heeft. Soms omdat anderen dat nou eenmaal van mij vragen. Maar ook ben ik daar wellicht teveel moeder, teveel vrouw en teveel medemens voor.
Soms verlang ik daardoor naar meer egocentrisme.
Is dat het juiste woord ervoor? Ergens alleen wonend verdwaald in de grote stad bijvoorbeeld. Maar mijn inborst roept dan ook dat ik dit niet zou willen. Ik haal tenslotte ook mijn inspiratie uit contacten met anderen. En dan zou ik wellicht ook deze blogs niet schrijven. Toch kan ik als ik zo’n schets van het leven van een andere kunstenaar zie, erg weemoedig worden.
Ik verlang ernaar om meer die verdwaalde en kluizenaar-achtige kunstenaar te zijn die zich niet lijkt te bekommeren om wat er om zich heen afspeelt. Maar gewoon alleen bezig met het maken van kunst in een eigen gecreëerde wereld. Want alleen daar, in het contact met de stilte, komt kunst echt naar buiten.
Ohw wat verlang ik daar soms naar. Alle rompslomp om me heen buitensluiten en gewoon alleen en alleen. Alleen zijn en creëren. In stilte.
SSSSsssssssssssssssstt!
Omdat ik een meisje ben!
Omdat ik een meisje ben,
ben ik geheel in zwart omhuld,
wordt ik verkracht en verkocht,
ben ik geboeid als een gevangene en wordt verkocht als handelswaar.
Omdat ik een meisje ben,
zorg ik voor alle kinderen in huis,
mag ik niet leren en naar school,
kook ik en werk op het land mijn hele leven lang.
Omdat ik een meisje ben,
draag ik vlechtjes en rokjes,
vanaf bepaalde leeftijd altijd make-up en sieraden,
heb ik een haat-liefde verhouding met voedsel en is het nooit goed genoeg.
Hoe kan het dat, waar meisjes en vrouwen het fundament van de samenleving zijn, ze er toch zo vaak onder druk staan?
Hoe kan het dat, waar vrouwen het leven schenken en koesteren, het van hen wordt afgenomen en gebroken?
Hoe kan het?
De waardering voor vrouwen, wat al begint als ze jonge meisjes zijn, moeten we hoog houden.
Omdat ik een meisje ben,
ben ik verbonden met alle andere meisjes,
gaat het lot van meisjes mij aan.
Omdat ik een meisje ben,
wil ik daar voor vechten,
wil ik daar voor opkomen, daar voor staan.
Omdat ik een meisje ben,
wil ik daarover schrijven,
schilder ik meisjes groot en klein.
Hier woont mijn huis
“Op zoek naar
mijn lijfeigenaar
Het stapelen van gruis
waar woont mijn huis
Verlos mij God
van mijn eeuwige doorn
De stekende pijn
waar shalom zou moeten zijn
is mij U genoeg
in mijn eeuwige thuis.”
De bodem is weg en ik blijf maar vallen totdat ik een stap zet om het te onderbreken.
“mijn verleden is weinig richting vast, ik kan er geen orde, duidelijke doelen of wegen in ontdekken, slechts een reis op de bonnefooi, geleid door het instinct en de onbeheersbare gebeurtenissen die de koers van mijn lot hebben omgebogen. Er was geen sprake van berekening, alleen van goede bedoelingen en het vage vermoeden dat er een hoger plan bestaat dat mijn stappen bepaalt.” Isabel Allende
In maart dit jaar ging ik een midweek alleen naar Haarlem. Op zoek naar mijn verleden en de grond van mijn bestaan in het hier en nu. De toepassing ervan. Ik was het even verloren.
Het doel was om jeugdherinneringen opnieuw te onderzoeken en opnieuw uit te beelden, waardoor weer helder voor ogen zou komen waarom ik doe wat ik doe en ben wie ik ben. Hiervoor had ik was voor beelden en aquarelverf en papier meegenomen. Wie weet kwam er dan ook weer plezier in het werk.
Direct de maandag middag bij de eerste slentering door de binnenstad kom ik midden in de winkelstraat een expositie tegen in een lange gang. Hij viel me op doordat er schilders bezig waren aan de oude statige deurposten. Het bleek de foto-expositie van Eddo Hartman te zijn, met als titel “Hier woont mijn huis”.
Per toeval kwam Eddo Hartman terecht in zijn ouderlijk huis met vreselijke jeugdherinneringen. Als fotograaf fotografeerde hij het interieur van alle vertrekken zoals het er bij lag bij daglicht onder alle gruis. Een verstikkende stolp die hem de adem benam, toen en nu. Het huis was het laatste wat hij met zijn vader deelde en het heeft al fotograferend een plek gekregen. Nu hoeft hij niet meer terug naar dat huis. De fotografie is een overwinning.
Achterin de lange gang met prachtige beelden gekomen, hoorde ik orgelmuziek. De diepe gang stond in open verbinding met een oude kerk. Ik ging er even zitten en het licht scheen magisch door de glas in lood ramen in een schuine hoek. Op de muziek na was het stil. Een sfeer van stilte midden in de drukke stad.
Weer terug in de gang greep een foto mij aan. Het licht in de foto kwam door de deuren de kamer binnen en bescheen de vloer vol gruis. De invalshoek van het licht was dezelfde, zoals het licht op de foto scheen, zo scheen het licht in de kerk door de ramen. Plots het besef van waar ik moest zoeken. Mijn huis is niet meer hier. Mijn huis ligt daarachter.
‘Hier woont mijn huis’ leidde mij verder. Ook al was de gang vol angst, verdriet en chaos en heel erg lang. Op zoek naar mijn oude huis vond ik Gods huis en de vaste grond die mij dat geeft.
Ik had verder een prachtige week!
Dresscode: tilt je uit boven het alledaagse!
Ohw, ik houd ervan! Hakken, hoeden, alle opsmuk die een vrouw mag dragen, vind ik fantastisch!!
Al als jong kind verkleedde ik me graag om op te treden voor wie maar wilde en paste hoeden als het even kon. Hoeden en petten van alle formaten en vormen; je kan het zo gek niet bedenken of ik heb het wel opgehad. Ook de oude ruitjes pet van mijn opa ging op mijn hoofd mee naar de middelbare school. Op mijn trouwdag had ik zelfs een hoed op. “Dat past nou helemaal bij jou” zei mijn moeder terecht.
Tegenwoordig zit ik vaak opgesloten in mijn atelier in m’n eentje met als dresscode een vieze spijkerbroek en oude Dr. Martins met verfspetters en een schort voor. Heeft ook zijn eigen charme. Tuurlijk.
Maar ik kan er dan ook extra van genieten dat er zo vaak presentaties zijn waar ik me voor kan optutten. Expositie, presentatie, interview, of Cultuurbal. Allemaal even leuk. En toch té enig als je dan een dresscode van de organisatie krijgt met als thema black tie.
Eigenlijk moeten mensen die dan in jeans komen aanzetten gewoon niet toegelaten worden. Dat kan toch echt niet. Mensen, het leven is als zo…tja. Als je er dan een feestje van kan maken, dan doe je dat toch zeker. Die trui doe je de volgende dag maar weer aan!
Goede kleding, echt leuke kleding kan je gewoon even optillen in het leven. Lekker even gek. Of juist strak stijlvol. Het leven is al zo serieus en sinds wanneer is gewoon en alledaags goed?
Als het kan en je krijgt een dresscode, neem het ervan en sloof je uit. Je zult merken dat je echt even boven alles uitstijgt.
De juiste kleding kan zo belangrijk zijn om boven het alle daagse uit te stijgen.
In Kenia kunnen kinderen alleen naar school als ze het juiste uniform aan hebben. Anders worden ze niet toegelaten. Bij de school waar ik was, betrof dat een geel shirt en een blauw broekje of rokje. Ik liep een lange weg naar de school toe achter een jongen die zo’n uniform trots droeg. Ik keek tegen zijn blote billen aan. Het enige kledingstuk dat hij had was het schooluniform. En het belangrijkste. Zo versleten dat de gaten erin zaten. Maar het was de dresscode die hem de mogelijkheid gaf om boven zijn alledaagse leven uit te stijgen. Uit te stijgen naar een betere toekomst.
Wellicht met meer dresscodes zoals de mijne.
Kunst & de Ballen van het Bestuur
Rembrandt had daar ook last van. De heren conservatoren vonden dat de stand van de gezichten, incluis de uitdrukkingen, toch op een andere manier beter zouden zijn. Of hij dit nog even kon veranderen?!!
Een klap in het gezicht. Voor een ieder die het nu zou durven zeggen. Maar toen voor de kunstenaar.
Een aantal jaren terug stond ik op een kunstbeurs in Rotterdam. Twee stands verder stond een ‘collega schilder’. De champagne stond al klaar in de koeler in verwachting van verkoop. Bekende acteurs als Marilyn Monroe en andere gelikte plaatjes afgebeeld op doek hingen achter hem. Hij netjes in pak met de rode Ferrari op de achtergrond.
Hij twijfelde nog of hij verder met rechten zou gaan of in de kunst.
We raakten aan de praat over kunst en wat dat eigenlijk is. Hoe bepaal je de waarde ervan.
“Ik kijk gewoon wie er langsloopt en of ze geld hebben. Daar pas ik mijn prijzen op aan. Ik schilder de plaatjes die ze willen zien. Moet je ook doen.”
Mijn kunst aanpassen? En mijn prijzen aan de koper?
Nog niet zo lang geleden werd mij gevraagd juist vanwege de kwaliteit en eigenheid in mijn werk een schilderij te maken waarvan ik zelf de content mocht bepalen.
Het enthousiasme bij ontvangst van de ene conservator werd na een tijdje ingehaald door een andere conservator. Deze laatste vroeg mij of ik niet het een en ander kon veranderen. Van euforie naar een klap in het gezicht.
De dames conservatoren konden het niet eens worden over het uiteindelijke resultaat en de gevolgen waren dat gemaakte afspraken onder druk kwamen te staan. Waar de een met enthousiasme kunst ontvangt, kan de ander daar heel anders over denken. Dat zie je wel aan de discussie rondom Marlene Dumas. Gelukkig is er in mijn geval nog een goed bestuur die ballen toont door zich aan gemaakte afspraken te houden!
Als kunstenaar moet je er maar tegen kunnen.
Maar ach, als Rembrandt hier zelfs last van had. Ik hoop nog zo ver te komen als hij.
Voor nu zou het fijn zijn als de champagne wordt ontkurkt bij kunst van waarde!
Ik vecht mezelf de tent in!
De eerste week van de vakantie, en dat mag je ruim nemen, is soms killing voor me. Vanuit mijn ‘aan modus’ op een eiland gestrand. Dan sta ik met mijn voeten in het water van de zee ver weg te staren met tranen in mijn ogen van een inwendige strijd die ik voer. Zelfs ’s nachts word ik achternagezeten door gedachten en dingen die ik denk en wil doen. Of soms moet doen. Vooral door de verveling en ruimte waardoor het ene na het andere creatieve idee ontstaat. Zaken van mijn werk en andere rompslomp die me achterna zitten. Maar bovenal nieuwe creatieve invalshoeken poppen constant op en strijden elk om de voorgrond.
Maar ik kan niks. Op een eiland, omgeven door strand en zee, zijn mijn kwasten en schildersdoeken even heel ver weg en onbereikbaar.
Wij kamperen ouderwets zonder elektriciteit en zetten filterkoffie met een keteltje kokend water. We lopen barefeet de tent uit om de duinen over te gaan naar het strand waar zand en water door m’n tenen spelen en de oneindige diepte van de horizon aan zee mijn gedachten overal heenspoelt.
Zo staand aan de rand van het water worden mijn stormachtige gedachten met de verstilling van de golven ook weer rustig.
De horizon is hier ook altijd op ooghoogte. Niet onbereikbaar of getroebleerd door obstakels. Maar helder aanwezig waardoor het perspectief weer helder wordt en de rest vervaagd.
Op deze plek word ik weer stil en vind vertrouwen.
Ik heb het weleens zo verwoord: “Mijn geest gelucht en mijn ziel gestaald.”
Mijn kijken wordt weer rustig en scherp als de horizon.
Kijken, indrinken, laten landen en van daaruit creëren. Kunstenaars kunnen kijken! Kunstenaars moeten goed kunnen kijken!
Freek de Jonge verwoordde het in zomergasten mooi: “Bij de combinatie van vertrouwen, discipline en concentratie kan er soms iets subliems ontstaan.”
Nou, daar ga ik voor. Vanuit het vertrouwen is mijn drive om te knallen weer helemaal aangezet. Dus als alle drukte en rompslomp me weer eens opzuigt en ik dreig te verdrinken, vecht ik mezelf maar eens de tent in!