Ik heb een geheim verlangen…. Ssssssst!

Inspiratie kun je van alles krijgen.

Want waar haal je al je ideeën vandaan. Ik heb altijd eerder zoiets van, kan het niet ietsje minder. Zelfs ‘de wereld draait door’ geeft voldoende stof om mee verder te gaan. De overkill aan informatie maakt de drukte in mijn kop en lijf niet minder en de drang om te uiten des te meer.

Jan Joost Zwagerman vertelde over Lucebert en zijn nooit geziene zee. Wat een luxe!

Wonen aan de waterkant en er nooit langs lopen.

Nee geen armoe, maar luxe!

Lucebert woonde in Bergen, Bergen aan de zee, en heeft nooit de zee van dichtbij gezien. Van ’s ochtends negen tot ‘s middags half zes opgesloten in atelier, met sigaretje, boeken, kwasten en verf. Als een kluizenaar opgesloten bezig in zijn eigen gecreëerde hol.

Ik zou daar zo een voorstelling van kunnen maken. Stilte, misschien soms muziek. Bezig met gedachten en uitvoering. Dingen zien ontstaan onder je eigen handen. En het ene werk brengt het andere voort. Zo gaat dat nou eenmaal.

Introspectie en stilte. Zijn en bewegen. Meer niet.

De vraag die hier uit voortkomt is of een kunstenaar altijd en alleen maatschappelijk relevant kan zijn, als hij of zij zichzelf ook constant met die maatschappij en omgeving verbind. Verbind op zo’n manier, dat de kunstenaar er ook deel van is. Of is dat helemaal niet nodig?

Ik kan daar niet direct een antwoord op geven.

Ik ben gek op de zee. Ik zou daar vast wel hebben gelopen, denk ik, als ik daar woonde en werkte.

Maar ook is mijn leven niet voorzien van zulke luxe. De luxe om alleen maar in mijn eigen atelier bezig te zijn. Niet bezig met anderen en hun behoeften. Ook niet met de zorg of mijn kunst überhaupt bestaansrecht heeft. Soms omdat anderen dat nou eenmaal van mij vragen. Maar ook ben ik daar wellicht teveel moeder, teveel vrouw en teveel medemens voor.

Soms verlang ik daardoor naar meer egocentrisme.

Is dat het juiste woord ervoor? Ergens alleen wonend verdwaald in de grote stad bijvoorbeeld. Maar mijn inborst roept dan ook dat ik dit niet zou willen. Ik haal tenslotte ook mijn inspiratie uit contacten met anderen. En dan zou ik wellicht ook deze blogs niet schrijven. Toch kan ik als ik zo’n schets van het leven van een andere kunstenaar zie, erg weemoedig worden.

Ik verlang ernaar om meer die verdwaalde en kluizenaar-achtige kunstenaar te zijn die zich niet lijkt te bekommeren om wat er om zich heen afspeelt. Maar gewoon alleen bezig met het maken van kunst in een eigen gecreëerde wereld. Want alleen daar, in het contact met de stilte, komt kunst echt naar buiten.

Ohw wat verlang ik daar soms naar. Alle rompslomp om me heen buitensluiten en gewoon alleen en alleen. Alleen zijn en creëren. In stilte.

SSSSsssssssssssssssstt!