Hier woont mijn huis

“Op zoek naar
mijn lijfeigenaar
Het stapelen van gruis
waar woont mijn huis
Verlos mij God
van mijn eeuwige doorn
De stekende pijn
waar shalom zou moeten zijn
is mij U genoeg
in mijn eeuwige thuis.”

De bodem is weg en ik blijf maar vallen totdat ik een stap zet om het te onderbreken.

“mijn verleden is weinig richting vast, ik kan er geen orde, duidelijke doelen of wegen in ontdekken, slechts een reis op de bonnefooi, geleid door het instinct en de onbeheersbare gebeurtenissen die de koers van mijn lot hebben omgebogen. Er was geen sprake van berekening, alleen van goede bedoelingen en het vage vermoeden dat er een hoger plan bestaat dat mijn stappen bepaalt.” Isabel Allende

In maart dit jaar ging ik een midweek alleen naar Haarlem. Op zoek naar mijn verleden en de grond van mijn bestaan in het hier en nu. De toepassing ervan. Ik was het even verloren.

Het doel was om jeugdherinneringen opnieuw  te onderzoeken en opnieuw uit te beelden, waardoor weer helder voor ogen zou komen waarom ik doe wat ik doe en ben wie ik ben. Hiervoor had ik was voor beelden en aquarelverf en papier meegenomen. Wie weet kwam er dan ook weer plezier in het werk.

Direct de maandag middag bij de eerste slentering door de binnenstad kom ik midden in de winkelstraat een expositie tegen in een lange gang. Hij viel me op doordat er schilders bezig waren aan de oude statige deurposten. Het bleek de foto-expositie van Eddo Hartman te zijn, met als titel “Hier woont mijn huis”.

Per toeval kwam Eddo Hartman terecht in zijn ouderlijk huis met vreselijke jeugdherinneringen. Als fotograaf fotografeerde hij het interieur van alle vertrekken zoals het er bij lag bij daglicht onder alle gruis. Een verstikkende stolp die hem de adem benam, toen en nu. Het huis was het laatste wat hij met zijn vader deelde en het heeft al fotograferend een plek gekregen. Nu hoeft hij niet meer terug naar dat huis. De fotografie is een overwinning.

Achterin de lange gang met prachtige beelden gekomen, hoorde ik orgelmuziek. De diepe gang stond in open verbinding met een oude kerk. Ik ging er even zitten en het licht scheen magisch door de glas in lood ramen in een schuine hoek. Op de muziek na was het stil. Een sfeer van stilte midden in de drukke stad.
Weer terug in de gang greep een foto mij aan. Het licht in de foto kwam door de deuren de kamer binnen en bescheen de vloer vol gruis. De invalshoek van het licht was dezelfde, zoals het licht op de foto scheen, zo scheen het licht in de kerk door de ramen. Plots het besef van waar ik moest zoeken. Mijn huis is niet meer hier. Mijn huis ligt daarachter.
‘Hier woont mijn huis’ leidde mij verder. Ook al was de gang vol angst, verdriet en chaos en heel erg lang. Op zoek naar mijn oude huis vond ik Gods huis en de vaste grond die mij dat geeft.
Ik had verder een prachtige week!